Σύντομες Περιλήψεις
&
Βιογραφικά Σημειώματα
Διαβάστε σχετικά με το περιεχόμενο των παρουσιάσεων και των εργαστηρίων
(#) Άννα Τατσάκη
«Η δύναμη του συναισθήματος στην ψυχοθεραπεία: Με το ‘μυαλό φτιάχνουμε τα φάρμακα αλλά θεραπεύουμε με την ‘καρδιά’» Ισχυρές δυνάμεις όπως η βαρύτητα και η παγκόσμια έλξη συντηρούν την ενότητα, την αρμονία και τελικά τη ζωή στο σύμπαν. Θα μπορούσαμε να κατατάξουμε τα συναισθήματα σε αυτή την κατηγορία των δυνάμεων; Η ραγδαία εξέλιξη των νευροεπιστημών τις τελευταίες δεκαετίες απαντά απερίφραστα ΝΑΙ. Πως συμβαίνει αυτό; Το ‘hardware’ του εγκεφάλου μας, προδιαγράφει την σύνδεση με τους σημαντικούς άλλους από τη στιγμή της γέννησης μας. Αυτό το πετυχαίνουμε μέσω των συναισθημάτων (software), τα οποία αποτελούν τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον εαυτό μας και τους άλλους, στο πρόσωπο και το περιβάλλον του, στη σκέψη και τη δράση. Αποτελούν τον κεντρικό άξονα της επιβίωσής μας ενεργοποιώντας το σύστημα συναγερμού (Συμπαθητικό Νευρικό Σύστημα) για μάχη ή διαφυγή όταν αντιμετωπίζουμε οποιαδήποτε απειλή, ενώ το σύστημα ‘λήξης συναγερμού’ (παρασυμπαθητικό σύστημα) επαναφέρει την ομαλή λειτουργία στον οργανισμό. Τι μπορεί να πάει στραβά και να εμποδίσει την ομαλή νευρολογική και ψυχική μας ανάπτυξη; Μπορεί η ψυχοθεραπεία να αποκαταστήσει τη βλάβη και πως; Τα αποτελέσματα των κλινικών ερευνών έχουν επισημάνει την επιτακτική ανάγκη της σύγκλισης όλων των θεραπευτικών προσεγγίσεων όσον αφορά την σπουδαιότητα της σχέσης θεραπευτή – θεραπευόμενου. Καταδεικνύεται ότι η επίτευξη της θεραπείας απαιτεί την αυθεντική εμπλοκή του συναισθήματος εκατέρωθεν. Ο σκοπός αυτής της παρουσίασης είναι να αναδείξει τον ρόλο του συναισθήματος τόσο στην βιολογική-νευρολογική ανάπτυξη του ανθρώπου, όσο και στην ψυχική. Θα εστιάσουμε στο πως τα τελευταία ευρήματα της νευροβιολογίας επιβεβαιώνουν την προσωποκεντρική προσέγγιση. Αλλά και στο πως ο προσωποκεντρικός θεραπευτής είναι εξοπλισμένος με το πιο αποτελεσματικό ‘νυστέρι’: την καρδιά του. |
(#) Μιχάλης Καλλιφρονάς
«Επιγενετική, νευροπλαστικότητα και ψυχοθεραπεία – Η συμβολή της προσωποκεντρικής προσέγγισης.» Γονίδια ή γονείς; Στην παρουσίαση αυτή θα αναφερθούμε στα νεώτερα δεδομένα για την επιστήμη της επιγενετικής, για την νευροπλαστική ιδιότητα του νευρικού συστήματος, για την συμβολοποίηση, και για τους τρόπους, που επιδρά η ψυχοθεραπεία σε αυτές τις λειτουργίες. Ακόμη θα κάνουμε σύντομη αναφορά στην θεραπευτική επίδραση της ενσυναισθητικής διαδικασίας στο κεντρικό νευρικό σύστημα. (#) Ζαφειρία Δετοράκη
«Η συμβολή της Προσωποκεντρικής - Βιωματικής Ψυχοθεραπείας στη θεραπεία των Εξαρτήσεων» Στόχος της παρουσίασης είναι η αναφορά στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει η θεραπευτική σχέση με τον εξαρτημένο από ναρκωτικές ουσίες, καθώς επίσης και στους τρόπους που μπορεί να εφαρμοστεί η προσωποκεντρική – βιωματική ψυχοθεραπεία στη θεραπεία των εξαρτήσεων. Οι 6 συνθήκες του C. Rogers και το FOCUSING του E. Gendlin είναι τα εργαλεία του θεραπευτή που θα του επιτρέψουν να δώσει έμφαση στη θεραπευτική σχέση και όχι στο πρόβλημα. Με αυτόν τον τρόπο ο εξαρτημένος από ναρκωτικά αντιμετωπίζεται ως ξεχωριστή και ιδιαίτερη ανθρώπινη οντότητα . Ο προσωποκεντρικός – βιωματικός θεραπευτής εστιάζει στη σχέση του με τον θεραπευόμενο και όχι στο πρόβλημα της εξάρτησης, όπως οι περισσότερες θεραπευτικές προσεγγίσεις. Έτσι οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ θεραπευτή – θεραπευόμενου, αναπτύσσονται με μεγαλύτερη ταχύτητα και ευκολία, ο θεραπευόμενος εστιάζει στο υγιές και δυνατό του κομμάτι, εμπιστεύεται τον θεραπευτή του και τον εαυτό του. Θα γίνει μια σύντομη παρουσίαση της προσωποκεντρικής θεωρίας και του FOCUSING όπως αυτά μπορούν να εφαρμοστούν στη θεραπεία των εξαρτήσεων καθώς και μια σύντομη παρουσίαση περιστατικού από την αρχή ως το τέλος και τη διαδικασία του follow up. |
(#) Λιάνα Κοντού
«Ποσοτικά αποτελέσματα από ομάδες θυμού» Ο θυμός είναι ενέργεια και όπως λέει κι ο Αριστοτέλης, όταν ελέγχεται , μπορεί να οδηγήσει το άτομο να προσπερνάει εμπόδια. Εάν όμως ανεξέλεγκτος καταλαμβάνει νου και σώμα και γίνεται καταστροφικός.Διακόπτεται η λειτουργία των μετωπιαίων λοβών με αποτέλεσμα να μειώνεται η ικανότητα κάποιου να επεξεργαστεί πληροφορίες και να ακυρώνεται ο διανοητικός έλεγχος πάνω στη συμπεριφορά του. Απ’ όλα τασυναισθήματα που μας συνοδεύουν στη ζωή μας, ο θυμός είναι ο πλέον κυρίαρχος, είναι δύσκολο να ελεγχθεί και κυρίως εμπεριέχει κι άλλα «αρνητικά» συναισθήματα (Scherer & Wallbott, 1994). Τέτοια συναισθήματα είναι η απογοήτευση, ο φόβος, η ανησυχία, η απελπισία, η αμηχανία, η απαισιοδοξία, η ανασφάλεια, η ζήλια, η απόρριψη, η θλίψη (Wilhelm, Schoebi, Perrez, 2004). Η θεωρία της Προσωποκεντρικής Προσέγγισης αντιμετωπίζει το θυμό σαν ένα φυσιολογικό συναίσθημα εκδήλωσης δυσαρέσκειας του ανθρώπου, από την παιδική ακόμη ηλικία, εναντίον εκείνων που ασκούν εξουσία επάνω του. «Tο αν εγώ, ή οποιοσδήποτε τρίτος, θα μετατρέψω τις παρορμήσεις αυτές σε συμπεριφορά εξαρτάται, όπως μου φαίνεται, από δύο στοιχεία: τις κοινωνικές περιστάσεις και την προσωπική επιλογή» (Rogers, 1982). Παρουσιάζουμε σήμερα τα αποτελέσματα στη διαφοροποίηση στοιχείων της προσωπικότητας, μέσα από ένα ψυχοεκπαιδευτικό πρόγραμμα διαχείρισης θυμού, βασισμένο στις αρχές της προσωποκεντρικής και ομαδοκεντρικής θεραπείας. Το πρόγραμμα έχει αναπτυχθεί με βάση την υπόθεση ότι ο θυμός είναι ένα σήμα συναγερμού, που καταδεικνύει μια ανικανοποίητη ανάγκη. Σαν εργαλείο μέτρησης χρησιμοποιήσαμε το STPI (State-Trait Personality Inventory, Spielberger & Reheiser, 2009), που περιλαμβάνει 80 ερωτήσεις σχεδιασμένες να μετρούν αφ’ ενός καταστάσεις, αφ’ ετέρου δε χαρακτηριστικά προσωπικότητας σε θυμό, άγχος, περιέργεια-διάθεση για μάθηση και κατάθλιψη με κλίμακα Likert τεσσάρων σημείων. Στην παρούσα μελέτη, εφαρμόστηκε σε τρεις ομάδες (Σn=30, 2011-2014). Ο θυμός σαν χαρακτηριστικό της προσωπικότητας, εμφάνισε πολύ σημαντική (p<0.001) διαφορά (μείωση) μεταξύ της αρχής και του τέλους αυτής της τυφλής δοκιμής. Το πρόγραμμα και τα αποτελέσματα παρουσιάζονται και συζητούνται. |
(#) Νέλλη Μπουκουβάλα
& Πόπη Γιαλυράκη «Οι αποχρώσεις της Προσωποκεντρικής στην Μη Κατευθυντική Παιγνιοθεραπεία» Η παιγνιοθεραπεία είναι μια θεραπευτική προσέγγιση, που απευθύνεται σε παιδιά, εφήβους και ενήλικες. Για τα παιδιά δε μέχρι ηλικίας 12 ετών, είναι η μόνη θεραπευτική προσέγγιση. Το παιχνίδι, σε πολλές μορφές του, γίνεται μέσον έκφρασης αλλά και επεξεργασίας σκέψεων και συναισθημάτων, σε συνειδητό αλλά και ασυνείδητο επίπεδο. Στόχος, πέρα από την θεραπεία, είναι η ανάπτυξη της ψυχικής αυθεντικότητας και η έκφραση του δυναμικού κάθε ατόμου. Αυτό τεκμηριώνεται και με όρους νευροβιολογίας. Μέσω του παιχνιδιού δημιουργούνται νέες συνάψεις και επιτυγχάνεται καλύτερη επικοινωνία και συνεργασία μεταξύ των ημισφαιρίων του εγκεφάλου, καθώς και του κατώτερου με το ανώτερο τμήμα αυτού (ερπετικός εγκέφαλος – προμετωπιαίοι λοβοί). Στην μη-κατευθυντική παιγνιοθεραπεία ο θεραπευτής λειτουργεί με βάση τις αρχές της Axline, απόλυτα προσωποκεντρικά, επιδιώκοντας μια ζεστή και φιλική σχέση, δείχνοντας πλήρη αποδοχή, εμπιστοσύνη, σεβασμό, αποκλειστικότητα και ακολουθώντας το παιδί στην διαδικασία του. Τα αποτελέσματα της Παιγνιοθεραπείας είναι άμεσα και θεαματικά, κυρίως στις μικρές ηλικίες και στις περιπτώσεις μεγάλης δυσκολίας, με ποσοστά βελτίωσης που αγγίζουν το 88%. Αυτά επιβεβαιώνονται διαρκώς, με αξιόπιστα κλινικά στοιχεία, που παρέχει το πλαίσιο του PTI , από τα αρχεία χιλιάδων παιγνιοθεραπευτών σε όλον τον κόσμο, που λειτουργούν κάτω από την ομπρέλα του. |
(#) Χριστίνα Ρασιδάκη
«3Step – Μια προσωποκεντρική αντιμετώπιση παιδιών που παρενοχλούν, κοροϊδεύουν ή εκφοβίζουν» Το 3Step αφορά σε μια διαδικασία με αρχή, μέση και τέλος που διέπεται από προσωποκεντρικές αξίες και δεξιότητες, βασισμένη στη φιλοσοφία του ασφαλούς δεσμού και που λαμβάνει υπόψη την δυναμική συσχέτισης που αναπτύσσεται μεταξύ μαθητών. Η προσέγγιση αυτή προάγει την ασφαλή συσχέτιση του παιδιού με τον ενήλικο βοηθώντας να αναδυθεί ο ‘ανώτερος εαυτός’ του, η διάθεση για συνεργασία και αρμονική συσχέτιση με τον εαυτό του και τους γύρω του. Τέλος η διαδικασία του 3Step είναι προσαρμοσμένη σε διεθνώς αναγνωρισμένες μεθόδους αντιμετώπισης του bullying και άλλων μη αποδεκτών συμπεριφορών στο σχολείο. |
(#) Μαρία Κυριακίδου
«Παιδιά με ΔΕΠΥ και ο ρόλος των γονιών: Η προσωποκεντρική συμβουλευτική γονέων στην υπηρεσία της πρόληψης» Οι γονείς και η οικογένεια αποτελούν προτεραιότητα για τις υπηρεσίες πρόληψης και ψυχικής υγείας, καθώς αποτελούν καταλυτικό παράγοντα για την υγιή ή μη ανάπτυξη των παιδιών. Η ενδυνάμωση του γονεϊκού τους ρόλου και η βελτίωση της επικοινωνίας με τα παιδιά συνιστούν ποιότητες προστασίας που καλλιεργούνται στις καθολικές παρεμβάσεις πρόληψης για γονείς. Τις τελευταίες δεκαετίες το ενδιαφέρον της πρόληψης εστιάζεται και σε επικεντρωμένες παρεμβάσεις που απευθύνονται σε ευάλωτες ομάδες. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα) αποτελούν ομάδα κινδύνου καθώς η διαταραχή συνδέεται με πολλές δυσκολίες στην προσαρμογή στο σχολείο, τις σχέσεις με τους συνομηλίκους και την οικογένεια και ενοχοποιείται για πολλά προβλήματα στην ενήλικη ζωή. Επιπλέον τα παιδιά με ΔΕΠΥ έχουν μια κακή αυτοεικόνα, ενώ λαχταρούν την αποδοχή και την αναγνώριση, καθώς και υποστηρικτικούς σημαντικούς ενήλικες στη ζωή τους. Η οικογένεια δυσκολεύεται να υποστηρίξει τα παιδιά με ΔΕΠΥ. Οι γονείς είναι πολύ μπερδεμένοι και κουρασμένοι, δεν κατανοούν τις δυσκολίες των παιδιών, εισπράττουν πολλές επικρίσεις και χρειάζονται υποστήριξη για να βοηθήσουν τα παιδιά τους. |
(#) Σπύρος Κασσιμάτης
«Το ζήτημα της ανωνυμίας και της εχεμύθειας στη Συμβουλευτική με εφήβους» Η ανάγκη όλο και περισσότερων εφήβων να ζητήσουν ανταπόκριση στις ανάγκες τους έξω από την οικογένεια αυξάνεται συνεχώς. Αυτό οφείλεται σε τρεις κυρίως λόγους : α) οι γονείς, όσο πιο περίπλοκη και πιεστική είναι η οικονομική, δημογραφική και κοινωνική κατάσταση γύρω μας, τόσο πιο αναποτελεσματικοί γίνονται στην καλλιέργεια της συναισθηματικής εμπιστοσύνης με τα παιδιά τους, διότι ούτε προετοιμασμένοι αισθάνονται ούτε εύκολα βρίσκουν καθοδήγηση και υποστήριξη. β) το εκπαιδευτικό σύστημα, που θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο στην υποστήριξη των παιδιών και να σταθεί πολύτιμος συμπαραστάτης στην ωρίμανση και τη ψυχο-κοινωνική λειτουργικότητα των παιδιών, ούτε τους εκπαιδευτικούς προετοιμάζει για το έργο αυτό, ούτε σχετικές προτεραιότητες θέτει στον εαυτό του. γ) το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο δεδομένης της γήρανσης του πληθυσμού και της εκρηκτικής πια δυσκολίας των κοινωνικών προβλημάτων, επιλέγει, ίσως και λόγω πανικού, να αντιμετωπίσει τις νεότερες ηλικίες με όλο και θεσμικότερη υποτίμηση και απαξίωση. Η ανάγκη παροχής πρωτοβάθμιας, προσιτής, προληπτικής Συμβουλευτικής σε παιδιά όλο και μικρότερης ηλικίας εμφανίζεται όλο και πιο οξεία, όλο και πιο απαραίτητη. Δεδομένης δε της βασικής αιτιολογίας των προβλημάτων, ταυτοχρόνως εμφανίζεται και το ζήτημα της εχεμύθειας των Συμβούλων και της ανωνυμίας των παιδιών που ζητούν βοήθεια σχετική με την Ψυχική Υγεία. Τι δεοντολογία θα επιλέξουμε: εκείνη των δικαιωμάτων της γονεϊκής κηδεμονίας; ή εκείνη των δικαιωμάτων του παιδιού; Η παρουσίαση θα κοιτάξει το ζήτημα από τη νομική του πλευρά και από την παιδαγωγική και θεραπευτική του πλευρά, εξετάζοντας και το τι ήδη συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. |
(#) Ρουμπίνη Βασιλοπούλου
«Η μοναδικότητα κάθε θεραπευτικής σχέσης» Η σύντομη αυτή παρουσίαση αποτελεί περίληψη μια μεταπτυχιακής ερευνητικής εργασίας, που καταρρίπτει το στερεότυπο του Προσωποκεντρικού θεραπευτή σαν ένα παθητικό καθρέφτη του πελάτη του. Διερευνάται σε αυτή το πόσο διαφορετικά πρόσωπα μπορεί να δείξει ο θεραπευτής από πελάτη σε πελάτη, δημιουργώντας τελικά μια μοναδική σχέση με τον καθένα, μια σχέση δυναμική που εξελίσσεται μέσα στο χρόνο, αρκεί να υπάρχει η πρώτη συνθήκη: να είναι σε επαφή και να τολμήσουν και οι δυο να αλλάζουν μέσα στην σχέση. (#) Άννα Καραλή
«Εισαγωγή στη Focusing Βιωματική Ψυχοθεραπεία» Ακολουθώντας τη φιλοσοφική ματιά του E. Gendlin, θα εστιασθούμε στο πώς οι πελάτες ενός Focusing Βιωματικού θεραπευτή διευκολύνονται να προσεγγίσουν την σωματικά βιωμένη αίσθησή τους, για την αναζήτηση της υπόρρητης προσωπικής τους γλώσσας, η οποία αποδεικνύεται περισσότερο συγκεκριμένη και ακριβής απ’ ότι η συνήθης γλώσσα. |
(#) Αγλαΐα Μαστρόκαλου
«Ενσυναίσθηση σε 4 βήματα: Το μοντέλο επικοινωνίας του Marshall B. Rosenberg» Σε αυτή την παρουσίαση θα δούμε πως ο Marshall Rosenberg, κλινικός ψυχολόγος και διαμεσολαβητής προσέγγισε την έννοια της ενσυναίσθησης και δημιούργησε μια διαδικασία επικοινωνίας, ευρύτερα γνωστή ως Nonviolent Communication (απόδοση στα ελληνικά: Μη-Βίαιη Επικοινωνία/Επικοινωνία χωρίς Βία), η οποία ειναι πολύ διαδεδομένη τόσο στην Αμερική, όσο και στην κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Η Μη-Βίαιη Επικοινωνία εφαρμόζεται με μεγάλη επιτυχία τόσο σαν δεξιότητα με σκοπό την επίλυση συγκρούσεων και τη διαμεσολάβηση, αλλά και σαν δρόμος αυτο-επίγνωσης και επαφής με τον εαυτό μας και τους άλλους. Θα παρουσιαστεί τα βασικό σκεπτικό πίσω από τη διαδικασία, κάποιες βασικές έννοιες-αξιώματα, το μοντέλο επικοινωνίας, καθώς και κάποιες διαφοροποιήσεις-κλειδιά που αφορούν τα βήματα του μοντέλου. Η Μη-Βίαιη Επικοινωνία εφαρμόζεται στην εκπαίδευση, σε χώρους εργασίας, όπως εταιρείες και επιχειρήσεις, σε φυλακές, στην ψυχοθεραπεία, στη διαμεσολάβηση. Έχει επίσης εφαρμοστεί από τον ίδιο τον Rosenberg σε περιοχές όπου υπάρχουν/έχουν υπάρξει έντονες και βίαιες συγκρούσεις, όπως στη Ρουάντα, τη Νιγηρία, τη Σερβία, την Κροατία, την Ιρλανδία, και τη Μέση Ανατολή. |
(#) Έλλη Αυγερινού
«Η εποπτεία ως διαδικασία επαγγελματικής εξέλιξης» Στα πλαίσια της συνεχιζόμενης εκπαίδευσης και της επαγγελματικής ανάπτυξης, η εποπτεία είναι μια διαδικασία απαραίτητη για τον επαγγελματία ψυχικής υγείας, Η εποπτεία είναι θεραπευτική, χωρίς να είναι θεραπεία. Προάγει τη μάθηση χωρίς να καταφεύγει σε μάθημα. Είναι προστατευτική και διευκολυντική χωρίς να είναι παρεμβατική. Έχει διάφορες λειτουργίες: την εκπαιδευτική, την στηρικτική, τη δεοντολογική. Στην Ελλάδα είναι μια σχετικά καινούργια διαδικασία και δυστυχώς ακόμα όχι ευρέως διαδεδομένη. Είναι ο χώρος όπου ο σύμβουλος/ ψυχοθεραπευτής θα αναρωτηθεί για τη θεραπευτική σχέση του με τον πελάτη του, θα επεξεργαστεί προβληματισμούς αναφορικά με τη διαδικασία της θεραπείας αλλά και το περιεχόμενό της. Εκεί θα διερευνήσει τυχόν άλυτα προσωπικά θέματα, που του ανακινούνται στην θεραπεία. Στα πλαίσια της δια βίου μάθησης, είναι ένα όχημα για την εξέλιξη και τη διεύρυνση του θεραπευτή. Στην προσωποκεντρική προσέγγιση δίνουμε έμφαση στην διευκολυντική πλευρά της εποπτείας, που προάγει την προσωπική ανάπτυξη του θεραπευτή. Χρειάζεται να δοθεί χώρος από τον επόπτη ώστε να καταλάβει ο εποπτευόμενος τις διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα μέσα του στη σχέση του με τον πελάτη και να του δοθεί η δυνατότητα να είναι πιο αυθεντικός μέσα στη σχέση. Σαν σύμβουλοι και ψυχοθεραπευτές χρειάζεται να ξέρουμε πώς να φροντίζουμε τον εαυτό μας καθώς και να αναπτυσσόμαστε και να βελτιώνουμε τη ικανότητά μας να είμαστε βοηθητικοί. Στην παρουσίασή μου θα προσπαθήσω να ρίξω φως στις διάφορες διαστάσεις της εποπτείας και στους τρόπους με τους οποίους προάγει την ανάπτυξή μας. |
(#) Βίβιαν Σαχπάζη
«Οι θεραπευτές μιλούν για τον χωρισμό: Μια ποιοτική αφηγηματική ανάλυση» Το τέλος μιας ερωτικής σχέσης μπορεί να είναι ένα από τα πιο τραυματικά γεγονότα της ζωής .Τι συμβαίνει όταν ο θεραπευτής είναι «πληγωμένος» και πώς επηρεάζει αυτό την θεραπευτική σχέση και την ταυτότητά του; Στην ομιλία αυτή θα παρουσιαστούν τα ευρήματα ποιοτικής έρευνας σχετικά με τον χωρισμό από σημαντική ερωτική σχέση έτσι όπως τον βίωσαν Προσωποκεντρικοί Σύμβουλοι και πως αυτή η εμπειρία επηρέασε την ζωή και την ταυτότητά τους. |
(#) Μαρία Σκουλή
«Το συναίσθημα της ματαίωσης του θεραπευτή» Η ψυχοθεραπεία είναι μία διαδικασία η οποία εγείρει αμφιθυμικά συναισθήματα, τόσο στον θεραπευτή όσο και στον θεραπευόμενο, μιας και οι δυο, στο ταξίδι της προσωπικής τους αναζήτησης ανακαλύπτουν νέες πτυχές του εαυτού τους. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και η ματαίωση… Το συναίσθημα αυτό που κατά καιρούς βγαίνει στην επιφάνεια και όταν έρχεται στο πέρασμα του σαρώνει και μηδενίζει τα πάντα…Ματαίωση είναι η συναισθηματική κατάσταση στην οποία οι θεραπευτές βρισκόμαστε κάθε φορά που οι ανάγκες μας και οι επιθυμίες μας δεν εκπληρώνονται, κάθε φορά που τα αποτελέσματα των προσπαθειών μας δεν μας δικαιώνουν… Σκοπός της παρουσίασης αυτής είναι να διερευνήσουμε το συναίσθημα της ματαίωσης από την πλευρά του θεραπευτή. Πότε νιώθουμε ματαίωση σαν θεραπευτές; Η ζωή έτσι και αλλιώς είναι γεμάτη ματαιώσεις… Είτε είσαι θεραπευόμενος, είτε θεραπευτής, το συναίσθημα της ματαίωσης είναι εκεί και δεν κάνει διακρίσεις… |
(#) Παύλος Ζαρογιάννης
«Το Πένθος του Θεραπευτή» Ανάμεσα στα πολλά ‘εξω-θεραπευτικά’ πένθη που έχω ζήσει ως θεραπευτής στη πρακτική μου υπάρχει ένα πένθος ιδιαίτερο, διαφορετικό, σχεδόν μοναχικό. Ένα πένθος που δεν σχετίζεται ούτε με μια απώλεια στη προσωπική ζωή ενός θεραπευόμενου μου, αλλά ούτε και με μια απώλεια στη δική μου προσωπική ζωή - αν και … Πρόκειται για ένα άλλο πένθος, για αυτό που έχει λάβει χώρα ακριβώς μέσα στην ίδια την θεραπευτική σχέση - ένα πένθος ‘εσω-θεραπευτικό’ δηλαδή. Γι’ αυτό το πένθος θα ήθελα να μιλήσω σ’ αυτή την παρουσίαση εστιαζόμενος στην απρόσμενη και απροσδόκητη απώλεια θεραπευομένων μου που έφυγαν ο καθένας με τον πολύ δικό του τρόπο, συμβολοποιώντας και λεκτικοποιώντας πτυχές της απουσίας τους, ιχνηλατώντας παράλληλα στιγμές της παρουσίας τους. |
(#) Έλλη Αυγερινού
«Η αυθεντικότητα του εκπαιδευτή ως μοντέλο ύπαρξης και συνύπαρξης» Η αυθεντικότητα είναι μια από τις τρεις κύριες αναγκαίες και ικανές συνθήκες για τη δημιουργία θεραπευτικής σχέσης στην προσωποκεντρική προσέγγιση. Ίσως η πιο δύσκολη να οριστεί, να περιγραφεί, να μετρηθεί και να διευκολυνθεί η ανάπτυξή της. Κινείται παράλληλα σε δύο επίπεδα, τόσο το εσωτερικό όσο και το σχεσιακό. Είναι μια φιλοσοφική έννοια, η οποία περιγράφει αυτό που είμαι κι αυτό που μπορώ να γίνω. Ο θεραπευτής, μέσα από την αυθεντική του παρουσία στη θεραπευτική σχέση, αποτελεί πρότυπο ύπαρξης για τον πελάτη του, διευκολύνοντας τον να βιώσει και να εκφράσει τις πιο μύχιες σκέψεις και συναισθήματά του, να διαφοροποιηθεί και να αυτονομηθεί. Σε επίπεδο συνύπαρξης, οι σκέψεις και τα συναισθήματα ρέουν πιο ελεύθερα σε μια αυθεντική θεραπευτική σχέση. Ο προσωποκεντρικός θεραπευτής μπαίνει στη σχέση χωρίς προσωπείο, χωρίς ρόλο αυθεντίας «κουβαλώντας» μόνο την ύπαρξή του και την εμπειρία του. Ο εαυτός του είναι το εργαλείο του, γι αυτό χρειάζεται να μπορεί να τον προσφέρει ξεκάθαρο, χωρίς τυφλά και ανεπεξέργαστα σημεία. Σ’ αυτό το εργαστήριο, αφενός θα μοιραστούμε κάποιους θεωρητικούς προβληματισμούς πάνω στην έννοια της αυθεντικότητας και αφετέρου θα προσπαθήσουμε να αγγίξουμε βιωματικά δυσκολίες μας, εμπόδια, τυφλά σημεία και ευάλωτες πλευρές που πιθανόν , ως επαγγελματίες, μας βγάζουν από το δρόμο προς μια αυθεντική ύπαρξη και συνύπαρξη. |
(#) Ρουμπίνη Βασιλοπούλου,
Βίβιαν Σαχπάζη «Το οδοιπορικό των σχέσεων» Η σχέση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Προσωποκεντρικής Προσέγγισης (και τώρα πια και όλων σχεδόν των προσεγγίσεων). Αν υπάρχει κάποιος στόχος στην θεραπεία από πλευράς του Προσωποκεντρικού θεραπευτή, αυτός είναι σίγουρα να κάνει σχέση με τον πελάτη του. Οι έξι συνθήκες δεν είναι τίποτα άλλο από το οδοιπορικό μιας σχέσης εν τη γενέσει της. Από την άλλη η ίδια η ζωή μας είναι μια αλληλουχία σχέσεων, που μας διαμορφώνουν, μας καθρεφτίζουν, μας συντηρούν, μας πλουτίζουν. Τι είναι η σχέση; Πως σχετίζομαι; Τι σημαίνει για μένα «είμαι σε σχέση»; Σε αυτό το εργαστήριο, θα ανατρέξουμε στις σχέσεις μας, θα σχετιστούμε μαζί τους, θα τις βιώσουμε μέσα από ένα ταξίδι σε ένα τρυφερό κόσμο αγάπης, αφύπνισης, συνειδητότητας και τελικά παράδοσης στις σχέσεις. |
(#) Ρίτα Βεντούρα
«Η θεωρία του Δεσμού (attachment theory), η Προσωποκεντρική Προσέγγιση και η εφαρμογή τους στα ζευγάρια που αντιμετωπίζουν δυσκολίες» Σε αυτό το εργαστήριο θα παρουσιαστεί η θεωρία του Δεσμού ή Προσκόλλησης (Bowlby, 1979), καθώς και η εξέλιξη της και η εφαρμογή της στην θεραπεία των ζευγαριών που αντιμετωπίζουν δυσκολίες (Johnson, 2004). Η θεραπεία των ζευγαριών όπως την προτείνει η Susan Johnson και οι συνεργάτες της έχει αποδειχτεί ερευνητικά ως ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος βοήθειας των ζευγαριών που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Έως και το 87% των ζευγαριών με δυσκολίες βοηθούνται αποτελεσματικά να τις ξεπεράσουν μέσα σε λίγες συναντήσεις και τα αποτελέσματα αυτά διατηρούνται ακόμη και σε περιόδους μεγάλης έντασης (Johnson, 2004, Gottman et al, 1998). Πόσο συμβατός είναι ο τρόπος θεραπείας που προτείνει η Johnson με την φιλοσοφία του C. Rogers; Ο Rogers (1972) αναφέρεται στο πόσο σημαντικό είναι για τις σχέσεις ο σεβασμός στην διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας των ατόμων, μέσα από την ενσυναίσθηση, την παραδοχή και την αυθεντικότητα. Θα μπορούσε να ισχύει το ίδιο και για τις σχέσεις των ζευγαριών; Ιδιαίτερα θα γίνει αναφορά στους Gaylin (2001) και O’Leary (1999) που ως προσωποκεντρικοί θεωρητικοί και θεραπευτές, εφαρμόζουν τις αρχές της Προσωποκεντρικής Προσέγγισης και ιδιαίτερα τις 6 συνθήκες στην θεραπεία των ζευγαριών και της οικογένειας. Στόχος είναι η ευαισθητοποίηση των συμμετεχόντων: •Στην θεωρία του δεσμού (attachment) •Στην κατανόηση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν τα ζευγάρια όταν απειλείται η ασφάλεια της σχέσης. •Στην κατανόηση της διαφορετικότητας των συντρόφων εφαρμόζοντας τις αρχές της προσωποκεντρικής προσέγγισης. •Στην κατανόηση του φαύλου κύκλου που μπαίνουν συνήθως τα ζευγάρια. •Μέσα από μια βιωματική άσκηση η συνειδητοποίηση της θέσης που παίρνει ο καθένας μας όταν μπλέκεται σε ένα φαύλοκύκλο, είτε σαν θεραπευτής είτε σαν σύντροφος. |
(#) Pat Foster, Ειρήνη Δαβλέρη:
«Focusing as a Life Skill: Challenges and Applications» «To Focusing σαν δεξιότητα ζωής: Προκλήσεις και Εφαρμογές» (Workshop may be given in both Greek and English - γλώσσες διεξαγωγής: ελληνικά και αγγλικά) This is an Experiential Workshop based on Eugene Gendlin's Focusing method, which provides experiential steps for accessing our unique body-mind wisdom. Focusing is an inherent ability within all human beings that Gendlin discovered during his research collaboration with Carl Rogers (the founder of the Person-Centred Approach) and which he later developed into a teachable skill. A skill which can be applied in many and various fields such as: Therapy, Personal Development, Decision Making, Communication, Relationship, Business, the list goes on... Αυτό το βιωματικό εργαστήριο είναι βασισμένο στη μέθοδο του Focusing (Διαδικασία Εστίασης) όπως ο ιδρυτής της Ε. Gendlin την ανέπτυξε. Το Focusing επιτρέπει την απευθείας πρόσβασή μας στην εσωτερική ευφυΐα/σοφία της ενότητας μας ως σώμα-πνεύμα. Αυτή την εγγενή μας ικανότητα να αφουγκραστούμε και να νιώσουμε το σώμα μας από μέσα, ο Gendlin την ανακάλυψε κατά την ερευνητική του δουλειά με τον C. Rogers (ιδρυτή της προσωποκεντρικής προσέγγισης) και ανέπτυξε μια δεξιότητα που μπορεί να διδαχθεί. Μια δεξιότητα που μπορεί να εφαρμοστεί και να συνδυαστεί στη θεραπεία, την προσωπική ανάπτυξη και διερεύνηση, τις σχέσεις, την επικοινωνία, τη λήψη αποφάσεων, την τέχνη, τις επιχειρήσεις και τόσες άλλες πτυχές της ζωής … |
(#) Άννα Καραλή
«Χρόνιοι Πόνοι και η Αναζήτηση ‘Συντροφικής’ Αλληλεπίδρασής τους με τον Πελάτη μέσα από την Focusing-βιωματική Συμβουλευτική/Ψυχοθεραπεία» Σ’ αυτό το βιωματικό εργαστήρι, ακολουθώντας την «φιλοσοφική πρακτική» της Focusing-βιωματικής θεραπείας, θαεστιασθούμε σε εσώτερες διαδικασίες αφενός των πελατών με χρόνιους πόνους, αλλά και σ’ αυτές των θεραπευτών τους (Σύντομη σχετική βιωματική άσκηση). Στην συνέχεια, μέσα από διάλογο ελπίζουμε, θα ακολουθήσουμε τη δύσκολη διαδρομή της θεραπευτικής διαδικασίας, όπου θα συναντήσουμε μία σειρά από κεντρικά «εμπόδια» της βιωματικής διαδικασίας των πελατών μας, όπως αυτά της δεσμευτικής δομής, του «παγώματος», της ταύτισης σώματος-πόνου, της σε κύκλους αέναης περιστροφής του πελάτη γύρω από τον πόνο, κ.ά. Ειδικότερα, θα παραμείνουμε στην βιωματική διαδικασία της θεραπευτικής σχέσης, όπου ελπίζεται ο Focusing-βιωματικός ψυχοθεραπευτής να προσεγγίσει «στιγμές μετακίνησης», κατά τον Rogers, ή «βιωμένες αλλαγές» κατά τον Gendlin. Λέξεις κλειδιά: Διαδικασία Εστίασης (Focusing), Αλληλεπίδραση Πρώτη (Interaction First), Eμπόδια (Blocks), Δεσμευτική Δομή (Structure Bound), Πάγωμα (Frozen whole), Στιγμές μετακίνησης (Moments of movement), Βιωμένη Αλλαγή (Felt shift). |
(#) Μαρίκα Ρέλλου
«Συναντώντας το παιδί μέσα μου» Ένα εργαστήριο δύο ωρών που απευθύνεται σε θεραπευτές, συμβούλους, εκπαιδευτικούς και άλλους που επιθυμούν να δουλέψουν με ένα πιο εσωτερικό τρόπο με τον εαυτό τους και το σώμα τους. Το εργαστήρι αυτό προσκαλεί τους ενδιαφερόμενους να στρέψουν την προσοχή τους στο σώμα τους και να έρθουν σε επαφή με το παιδί που κρύβουν μέσα τους ακολουθώντας την βιωματική διαδικασία του Focusing. Οι συμμετέχοντες θα έχουν την δυνατότητα να συνδεθούν με το σώμα και τις πληροφορίες που κουβαλά και με την βοήθεια της ζωγραφικής ή/και του κολλάζ μπορούν να εκφράσουν το ίχνος που αφήνει η συνάντηση με το παιδί μέσα τους. Μέσα από αυτή την καλλιτεχνική έκφραση οι συμμετέχοντες μπορούν να ξεκινήσουν έναν διάλογο ή μια συνομιλία μαζί του σε ένα κλίμα σεβασμού και εμπιστοσύνης που πηγάζει από την Focusing στάση. |
(#) Εμμανουήλ Βανταράκης
«Η θεραπευτική “συνάντηση” στο χείλος της Αβύσσου. Μια προσωποκεντρική - βιωματική προσέγγιση στην θεραπευτική διαδικασία των μετατραυματικών διαταραχών» Στην θεραπεία των μετατραυματικών διαταραχών ο θεραπευτής συναντά τον θεραπευόμενο του παγωμένο, βυθισμένο σ΄έναν κόσμο χωρίς νόημα και βουβό τρόμο. Το βλέμμα του είναι μαγνητισμένο από την άβυσσο που απλώνεται κάτω από τις ρωγμές, στα θεμέλια της ύπαρξης του, που άνοιξε η τραυματική του εμπειρία. Η θεραπευτική διαδικασία των μετατραυματικών διαταραχών είναι μια εξαιρετικά εύθραυστη διαδικασία, που αντιστοιχείται με το μυθικό ταξίδι του Ήρωα και τους κινδύνους που καλείται να αντιμετωπίσει σ΄αυτόν τον μυητικό κύκλο. Κατεβαίνοντας, καταρχάς, στο βασίλειο του Άδη αναζητώντας το ελιξήριο της θεραπείας και της Ζωής και στην συνέχεια ακολουθώντας το ταξίδι της επιστροφής για το σπίτι. Στην θεραπεία, του ψυχικού τραύματος, επιχειρείται ένα ταξείδι στην άβυσσο μετ’ επιστροφής. |
(#) Νίκος Κυπριωτάκης
«Clearing A Space: Αναζητώντας Ελεύθερο (ή/και Ασφαλή) Εσωτερικό Χώρο» Η κρισιμότητα της προσοχής μας προς το σώμα είναι μεγάλη. Μπορούμε άραγε να αισθανθούμε το σώμα μας από «μέσα»; Να αφήσουμε να μορφοποιηθεί μια βιωμένη αίσθηση για το πως είμαστε εδώ και τώρα σε αυτή την αίθουσα, σε αυτή την κατάσταση; μια ολιστική, σωματική αίσθηση με όλες τις πλευρές και τις όψεις της; Να ακούσουμε κάθε αισθητή απόχρωση αυτής, κάθε ένα «κάτι» που υπάρχει εκεί; Κάθε ένα «κάτι» που πιθανόν μας εμποδίζει να είμαστε καλά (με ένα τρόπο οξύ ή και σχεδόν ανεπαίσθητο); Υπάρχουν εκεί λέξεις, εικόνες, αισθήσεις, σύμβολα που αναδύονται; Είναι αυτά σε συμφωνία με αυτό που πράγματι νιώθουμε, με όλες του τις σημαντικές λεπτομέρειες; Μπορούμε να αφήσουμε τη βιωμένη μας αίσθηση να επιλέξει, να δημιουργήσει τα σύμβολα που της ταιριάζουν; Μπορούμε να την νιώσουμε; Πού; και πώς; Μπορούμε να μείνουμε με αυτήν; Να την αναγνωρίσουμε; Να ακούσουμε πως θέλει να την προσεγγίσουμε; Να είμαστε μαζί της με ένα τρόπο «φιλικό», διευκολυντικό; Και αν όχι, μπορούμε να μείνουμε ακριβώς με αυτό, με αυτό το «όχι» και «αυτό» που αναδύεται εκεί, με όλη του την εσωτερική πολυπλοκότητα; να αφήσουμε ελεύθερο να αναδυθεί ό, τι μπορεί να αναδυθεί; να δώσουμε χώρο (και χρόνο) στο νέο, το φρέσκο, να μας συναντήσει; Αρχικά με σύντομες δραστηριότητες κατευθυνόμενης φαντασίας, checking-in & out και δομημένης (ομαδικής) Εστίασης (Focusing) και, στη συνέχεια, με μία μεγάλη σε διάρκεια, «άνετη», διαδικασία Δημιουργίας Ελεύθερου Εσωτερικού Χώρου (CAS) θα διερευνήσουμε, ο καθένας από εμάς, τι βιωματικοί “βηματισμοί” μπορούν να προκύψουν προς αυτήν (ή προς κάποια άλλη) κατεύθυνση. |
(#) Κατερίνα Νταλαμάγκα, Πάτρικ Ακριβός
«Το θεραπευτικό ‘είναι’ και η άσκηση της επίγνωσης (Mindfulness)» Οι έρευνες προτείνουν ότι η παρουσία του θεραπευτή, και η δημιουργία της θεραπευτικής σχέσης είναι οι πιο κρίσιμοι παράγοντες θεραπευτικής αλλαγής. Ο Rogers αναφέρθηκε στην σημασία της παρουσίας του θεραπευτή, περιγράφοντας την εμπειρία ως μια κατάσταση σύνδεσης με τον εσωτερικό, ενστικτώδη εαυτό. Όταν βρίσκεται ο θεραπευτής σε αυτή την κατάσταση, τότε η ίδια παρουσία του, είναι θεραπευτική. Τότε η σχέση μεταξύ θεραπευτή και θεραπευμένου υπερβαίνει τον εαυτό της, γίνεται κάτι μεγαλύτερο και τότε παρατηρείται σημαντική ανάπτυξη και αλλαγή. Η καλλιέργεια αυτής της δυνατότητας του θεραπευτή είναι σημαντική γιατί προσφέρει στον πελάτη την ευκαιρία να είναι ο ίδιος ανοιχτός στην εμπειρία και να επιτρέψει στιγμές σχεσιακού βάθους. Η πρακτική Mindfulness, έχει αποδειχθεί ότι συμβάλει στην ανάπτυξη επίγνωσης του εαυτού, και πως ο εαυτός συνδέεται με τον πελάτη και μπορεί να αποτελέσει έναν αποτελεσματικό τρόπο στην ανάπτυξη της θεραπευτικής παρουσίας. Σε αυτό το βιωματικό εργαστήριο θα εξετάσουμε το τι σημαίνει να είσαι σε κατάσταση πλήρης επίγνωσης και εγρήγορσης (mindfulness) και πως αυτό βοηθάει στην ανάπτυξη της ποιότητας της θεραπευτικής παρουσίας σύμφωνα με τα τελευταία ευρήματα της νευροεπιστήμης. Με την ολοκλήρωση του θεωρητικού μέρους του εργαστηρίου, οι συμμετέχοντες προσκαλούνται να δοκιμάσουν μια σύντομη πρακτική Mindfulness. Σας συνιστούμε να φοράτε άνετα ρούχα. |
(#) Βασίλης Μπλίτσας
Νάγια Γεωργακοπούλου Δήμητρα Δημητρακοπούλου «Δυσλεξία σε παιδιά & εφήβους: Σχέση Δυσλεξίας & οργάνωσης της προσωπικότητας.» Το Εργαστήριο είναι βασισμένο στις αρχές τις Προσωποκεντρικής προσέγγισης και περιλαμβάνει παρουσίαση ερευνητικών και κλινικών ευρημάτων του ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ για την αλληλεπίδραση δυσλεξίας και προσωπικότητας στο παιδί. Οι συμμετέχοντες καλούνται μέσω βιωματικών μεθόδων να διερευνήσουν τις ικανότητες, τα χαρακτηριστικά και τις ανάγκες των παιδιών και των εφήβων με δυσλεξία και να αναζητήσουν τους παράγοντες που διευκολύνουν την ομαλή συναισθηματική και ψυχοκοινωνική ανάπτυξή τους. Κατά τη διάρκεια του Εργαστηρίου θα έχουμε την ευκαιρία να έρθουμε σε μια πρώτη επαφή με το συναίσθημα της ματαίωσης αλλά και άλλα συναισθήματα του δυσλεξικού μέσω ειδικών ασκήσεων. Το Εργαστήριο αυτό λοιπόν αποτελεί παρουσίαση μιας εναλλακτικής προσέγγισης στο δυσλεξικό παιδί, πιο ολοκληρωμένης, η οποία λαμβάνει υπόψη συνολικά την ιδιαίτερη προσωπικότητα του κάθε παιδιού και κυρίως το ρόλο του συναισθήματος στη διαμόρφωση αυτής της προσωπικότητας. Συγκεκριμένα, παρέχοντας στο δυσλεξικό παιδί τις κατάλληλες συνθήκες, δημιουργούμε το αναγκαίο αλλά και ικανό περιβάλλον ώστε να επιτραπεί στο παιδί να εμπιστευτεί και να αναπτύξει το δικό του ιδιαίτερο τρόπο επεξεργασίας του λόγου. Έτσι καθώς γίνεται απόλυτα σεβαστός ο ιδιαίτερος αυτός τρόπος, σταδιακά την θέση του συναισθήματος ματαίωσης παίρνει η εμπιστοσύνη στον εαυτό και η ολοένα αυξανόμενη αυτοπεποίθηση, με αποτέλεσμα η προσωπικότητα του δυσλεξικού να αναδιοργανώνεται και να αναπτύσσεται και έτσι «να γίνεται ολοένα αυτό που έχει τη δυνατότητα να γίνει…» Υ.Γ.: Ο εισηγητής του Εργαστηρίου είναι και ο ίδιος δυσλεξικός |
(#) Νέλλη Μπουκουβάλα
«Εμείς και τα όρια, μια ματιά μέσα από το Play Therapy» Τα όρια, η αναγνώρισή τους και η εφαρμογή τους είναι εξαιρετικά σημαντικά για όλους και ιδιαίτερα για έναν θεραπευτή. Το εργαστήριο αυτό, έχει σαν στόχο να προσκαλέσει σε μια διερεύνηση των προσωπικών ορίων, να θέσει ερωτήματα και να προκαλέσει εσωτερικές διεργασίες. Στο εργαστήριο αυτό, μέσω εφαρμογής τεχνικών του Play Therapy και με απόλυτα βιωματικό τρόπο, οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να διερευνήσουν τα προσωπικά τους όρια, να επεξεργαστούν τον τρόπο που τα εφαρμόζουν και μέσα από το παιχνίδι να ανακαλύψουν νέους τρόπους και ιδέες προκειμένου να βοηθηθούν και να βοηθήσουν. |
(#) Αλέξανδρος Παπάγος, Λήδα Βεΐκου
«Εργαστήριο Αποτελεσματικού Γονέα» Το Εργαστήριο Αποτελεσματικού Γονέα (Parent Effectiveness Training) είναι το πιο γνωστό προσωποκεντρικό πρόγραμμα εκπαίδευσης γονέων. Δημιουργήθηκε από τον Dr. Thomas Gordon, κλινικό ψυχολόγο, το 1962 και βασίζεται στην παροχή από τον γονιό των τριών θεραπευτικών συνθηκών του Carl Rogers που διευκολύνουν το παιδί να αναπτυχθεί με ψυχική υγεία και να πραγματώσει το δυναμικό του: την ενσυναίσθηση, την αποδοχή και την αυθεντικότητα. Οι δεξιότητες που μαθαίνει το EAΓ προσανατολίζονται προς τη δημιουργία μίας συνολικά αποτελεσματικής σχέσης με το παιδί. Η βασική διαφοροποίηση του ΕΑΓ από την πλειοψηφία των υπόλοιπων δομημένων προγραμμάτων εκπαίδευσης γονέων είναι η αντίθεσή του τόσο στις τιμωρητικές συμπεριφορές όσο και στις συμπεριφορές ανταμοιβών των γονέων, καθώς και εν γένει στην άσκηση γονεϊκής εξουσίας. Το ΕΑΓ χωρίζεται σε 5 περιοχές που ορίζονται ανάλογα με το πού ανήκει το πρόβλημα που αντιμετωπίζεται. Για κάθε περιοχή απαιτούνται διαφορετικές δεξιότητες, που περιλαμβάνουν την Ενεργητική Ακρόαση, τα «Μηνύματα-Εγώ» που επικοινωνούν θετικά συναισθήματα, σκέψεις και αξίες, τα «Μηνύματα-Εγώ Αντιπαράθεσης», τη Μέθοδο Μη Ήττας για την επίλυση των συγκρούσεων αναγκών μεταξύ γονέα και παιδιού, καθώς και δεξιότητες για την επίλυση συγκρούσεων αξιών που ανακύπτουν μέσα στην οικογένεια. Στο συγκεκριμένο εργαστήριο οι συμμετέχοντες θα εξοικειωθούν με τις παραπάνω δεξιότητες με τη χρήση θεωρίας και με παράλληλη εξάσκηση με παιχνίδια ρόλων και ασκήσεις. Το εργαστήριο παρέχεται από τη Gordon Hellas, τον επίσημο εκπρόσωπο της Gordon International Training στην Ελλάδα και δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε γονείς, αφού οι δεξιότητες επικοινωνίας που διδάσκει μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε όλες εν γένει τις ανθρώπινες σχέσεις. |